De dode vogel, nachtdienst en paasbrunch

Dag 64 (14 april)
Vandaag een beetje bijkomen van het weekend en een beetje luieren. We verwachten eigenlijk een beetje dat dit de saaiste week van ons verblijf hier wordt, aangezien er niet veel dingen staan gepland. Normaal doen we ieder weekend een uitje, maar dat slaan we dit weekend over, aangezien we volgende week een week trip doen naar het zuiden. ’s Middags uiteraard weer een wandeling gemaakt, waar we dit keer de bush bush in gingen en zelfs een slang hebben gezien! Vraag me niet welke, ik bleef er ver bij uit de buurt. ’s Avonds kregen we nasi met kipsaté van Dirk en Susanne die bij ons allemaal op één of andere manier insloeg als een bom. We moesten allemaal rennen naar de wc. Op de één of andere manier kunnen we vet eten niet meer verdragen ofzo. Na het eten een lekker zwijmelfilmpje gekeken met de dames en daarna naar bed.

Dag 65
Om 06.00 uur weer de wekker om met Sanne te gaan hardlopen en dit keer met Ylse en Evelien erbij.
Bij terugkomst maar weer gaan wassen, want er lag weer een flinke berg. Kleding is echt niet meer schoon te krijgen hier, maargoed, als het zweet er maar een beetje uit is is het al goed. Na het ontbijt gingen we richting Kpando om langs het ziekenhuis te gaan en om boodschappen te doen. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis wilden we de enquêtes in ontvangst nemen, maar deze waren weer niet allemaal aanwezig en diegene die er waren, waren niet ingevuld. Wij op zoek naar zuster Magdalena, omdat zij ons had beloofd het personeel hier op aan te spreken, maar zij was niet aanwezig. Een andere keer dus maar weer terugkomen dan.
Op de markt ingrediënten gekocht voor het avondeten en nog even langs Julius de kledingmaker. Hij was nog niet aan onze jurkjes begonnen, maar zei ze morgen af te hebben. Dat zeggen Ghanezen altijd als ze het volgende week pas af hebben volgens mij. Verder hebben we sinds gisteren ook pindakoekjes ontdekt. Pinda´s die in een suikerlaagje zijn gebakken tot een koekje. Onze nieuwe verslaving dus.
´s Middags nog even aan project gewerkt en daarna een nieuwe teenoperatie. ’s Ochtend had ik al opgemerkt dat m’n teennagel zo los zat dat hij er graag af wilde ;) Na een kwartier in een teil met heet water te hebben gezeten kon ik de nagel er zo uit trekken. En daar zit ik nu dan, met een grote teen zonder nagel. Nog geen andere nagel onder te bekennen. Na de operatie nog maar eens een wandeling gemaakt. Aangezien we hier op een dag vrij weinig aan beweging doen proberen we een aantal keren per week een wandeling te maken, zodat we nog een beetje aan onze beweging komen. Na de wandeling kregen we heerlijke tomatensoep van Luuk en Sanne. Om 18.00 uur waren we al klaar met eten en moesten we tot 20.30 uur wachten, want dan zou Michael (onze chauffeur) ons komen ophalen voor de kerk, want hij wilde ons daar graag een keer mee naartoe nemen. Pff, eigenlijk wisten we niet wat we in de tussentijd moesten doen, dus gingen we allemaal maar even een dutje doen. Om 20.30 uur zaten we allemaal startklaar, maar geen Michael. Om 20.45 uur nog steeds geen Michael. Om 21.00 uur nog steeds geen Michael. Michael bellen. Hij nam niet op. Om 21.15 uur nog steeds geen Michael. Toen er om 21.30 uur nog geen Michael voor de deur stond hebben we de hoop opgegeven en zijn we alsnog naar bed gegaan.

Dag 66
Proberen om vandaag uit te slapen, maar om 6.45 uur al klaarwakker. Toch nog maar even op bed blijven liggen en er om 8.30 uur maar uitgekomen. Ondertussen hebben we allemaal al wel een keer rugpijn gehad van het matras, aangezien er na een uur op liggen al een flinke kuil in het matras zit. Weer een ontbijtje op met wit brood, wat zo langzamer hand wel ons neus uit komt, maar door het af en toe te toasten is het te doen. Gelukkig zijn de kippen gek op de kontjes en het brood dat oud geworden is. Iedere ochtend als we de deur open doen komen ze met z’n allen aan rennen en rennen letterlijk als kippen zonder kop door elkaar als ze wat brood krijgen.
Dirk en Mieke hadden nachtdienst gehad en lagen op bed, voor de rest was iedereen buiten de deur, dus hadden Sanne en ik het rijk alleen. Toen iedereen de deur uit ging zagen we een vleermuis midden op de pad liggen met bloed op z’n borst. Na enig overleg besloten om hem met een zeer lange stok (vanwege de angst voor rabiës of ebola dat het beest mee kan dragen) op zijn buik te gooien en toen vloog die zo weg. Wij rennen als een gek natuurlijk. Een vleermuizenbeet zaten we niet echt op te wachten. Na deze nieuwe ervaring lekker met Sanne gekletst en aan project gewerkt totdat de rest thuis kwam. Zij hadden weer een lekker broodje meegenomen, piemelbroodjes noemen we ze. Dit is gewoon een simpel knakworstje in bladerdeeg, maar erg lekker. Ennnnn, Julius de kledingmaker had zijn woord waargemaakt, hij had inderdaad het jurkje af. Daarna weer een rondje gewandeld waar we dit keer een kameleon zagen! ’s Avonds kregen we rijst met een stoofpotje van Lukas en Dirk.

Dag 67
Weer om 06.00 uur uit bed om te gaan hardlopen met Sanne. Toen we waren uitgerent en onze weg wandelend vervolgde zag Sanne ineens iets in de berm langs de kant van de weg liggen. Toen we dichterbij kwamen bleek dit een vleugel van een vogel te zijn. De vogel was waarschijnlijk aangereden ofzo, want hij lag er niet goed bij. Ondanks dat hij waarschijnlijk zijn nek had gebroken en helemaal onder de mieren zat sputterde hij nog tegen. Het beestje lag echt te lijden, heel zielig. We keken dit zo eens aan en waren eigenlijk dringend op zoek naar een Ghanees op een fiets die we dan heel vriendelijk wilden vragen of hij misschien de vogel dood wilde maken, aangezien wij dit absoluut niet durfde. Uiteraard kwam er niemand langs. We beseften ons dat we het allebei heel zielig vinden, maar niet het lef hadden om de vogel te doden, wat we dan ook weer niet vonden kunnen. Daarom dus besloten om allebei een stok te pakken en het dan maar zelf te doen. Ik denk dat we serieus 15 minuten elkaar moed hebben moeten inspreken, haha. Heel vies ook om te doen, maar het beest was nu gelukkig wel dood.
Verder is het vandaag weer nieuwe-poging-tot-visum-haal-dag. Deze keer lagen ze gelukkig wel klaar en konden we na drie weken ook ons paspoort weer mee naar huis nemen. Echter was het wel zo dat alleen de mensen die er waren ze konden meenemen. Van degene die thuis waren gebleven mochten we hun paspoort niet meenemen, terwijl dit daarvoor wel drie keer was gezegd dat dit mocht. Daarna voor de verandering weer lekker naar het zwembad om af te koelen, bij te bruinen en lekker te eten. Rond 18.00 uur vertrokken we richting huis waar we allemaal vrij snel naar bed gingen.

Dag 68
Vanavond nachtdienst met Sanne op emergency/theatre, en aangezien deze van 20.00 – 08.00 uur duurt wilde ik graag even uitslapen. Uiteraard lukte dit niet. Rond 9.30 uur weer richting Kpando naar het ziekenhuis en de markt. Voor de verandering waren de enquêtes weer niet ingevuld en begonnen we echt ons geduld te verliezen met de verpleegkundigen van de kinderafdeling. Omdat het goede vrijdag was waren de dokters ook niet aanwezig, dus we hebben weer geen afspraken kunnen maken helaas. Op de markt kochten we de ingrediënten voor macaroni en ’s middags hebben we weer flink groenten zitten snijden thuis. Daarna nog een poging gedaan tot slapen, maar ook dit viel erg tegen. Na het eten ons omkleden voor de nachtdienst en daar gingen we. Bij aankomst was de deur van de emergency/theatre dicht en vroegen we een voorbijgaande verpleegkundige waar zij waren. Zij zei dat ze begonnen aan een keizersnede. Wij dus naar de operatiekamer en we waren precies op tijd om met de keizersnede mee te kijken. Na de operatie kregen we de sleutel en mochten we vast wachten in de post. De verpleegkundigen moesten nog alles schoonmaken en kwamen daarna ook naar emergency. De verpleegkundigen Francis en Linda hadden nachtdienst en vertelden over hun ervaringen die ze hadden meegemaakt. Zij zijn gewoon verpleegkundigen, maar mogen ook gewoon helpen bij operaties. Zo gaat dat hier in Ghana. Na een hele les namen leren van operatiematerialen en uitleg waarvoor deze gebruikt worden zeiden ze dat we het de volgende keer zelf moesten doen bij een operatie. Nou, nee dankje. Daarna hebben we hen nog wat Nederlands geleerd en gekletst over rijbewijzen, familie, geloof, operaties en ziekenhuizen.

Dag 69
Om 0:00 uur gaven de verpleegkundigen de hint dat ze moe waren en daarom gingen Sanne en ik ook maar naar ons hok om te gaan slapen op onze banken. Ja, het scheelt een hele hoop dat ze hier ’s nachts gewoon slapen als er niks te doen is. We hadden met de verpleegkundigen afgesproken dat zij ons zouden komen roepen mocht er iets gebeuren. Tussendoor een aantal keren wakker geworden, maar helaas kwamen de verpleegkundigen ons niet roepen. Daardoor werden we pas om 6.50 uur wakker. Helaas dus niks gezien vannacht. Nadat we onze operatiekleding weer hadden omgewisseld voor onze jurkjes en klaar stonden om te gaan ging de telefoon dat er opnieuw een keizersnede gedaan moest worden. Omdat we al omgekleed waren en omdat we gisteravond al een keizersnede hadden gezien wilden we deze niet meekijken en gingen nog een keer langs de couveuse. Terwijl we de deur uit liepen, liepen we een jongen tegemoet die erg wankel liep en er uit zag alsof hij veel pijn had. Wij hem volgen met onze ogen en ja hoor hij ging emergency/theatre binnen. Hebben wij weer. Heel de nacht niks gezien en zodra we weg gaan komt er iemand binnen. Wij dus achter die jongen aan naar binnen. Deze jongens was vannacht op de motor aangereden door een auto en had een wond op zijn arm. Daarnaast had hij ook iets aan zijn buik, maar dat was inwendig. Hij was al bij de huisarts geweest en kwam nu naar emergency/theatre voor de wondverzorging, niet zo heel bijzonder dus. Vandaar dat we ook maar weer gingen. Op neonatologie lag Charlie inmiddels niet meer in de couveuse. Hij is ontslagen naar huis, goed nieuws! Er lag nu een tweeling van jongetjes die met 32 weken waren geboren. Ook te vroeg dus. Zij lagen niet in de couveuse, maar waren in plastic gewikkeld om ze warm te houden. Wij begrepen dus niet helemaal waarom ze niet in de couveuse lagen. Van de couveuse gingen we maar richting huis. Totdat we de poort van het ziekenhuis uitliepen en een gehaaste taxichauffeur zagen aan komen rijden. We zagen ook dat er een vrouw en twee mannen inzaten waarvan er één niet helemaal goed was. Wij de auto volgen, zodat we misschien toch nog iets zouden zien. De auto reed voorbij emergency/theatre. Ook voorbij de medical ward en de surgical ward. Ohjee, hij zal toch niet….. Jawel, hij reed door naar het mortuarium. Eenmaal aangekomen zat er een behuilde vrouw in de auto met in haar armen waarschijnlijk haar man. Dood. Het enige wat ze deed was telkens zijn mond dichthouden. De jongen die ook in de auto zat, waarschijnlijk de zoon, stapte uit en liep huilend weg. Wij probeerden de vrouw een beetje te kalmeren. Al snel kwam de security aanlopen en deed de deur van het mortuarium open, zodat ze een brandcard konden pakken. Met z’n allen hebben we de man op de brancard getild en het mortuarium ingereden. Daarna ging de deur weer op slot. Waarschijnlijk wordt de man verder verzorgd als de beheerder van het mortuarium aanwezig is. De vrouwelijke security had een briefje in haar hand. Dit was van een ander ziekenhuis. Ik vroeg aan haar wat er gebeurd was en ze zei dat deze man overgeplaatst moest worden van een ander ziekenhuis naar ons ziekenhuis, omdat hij steeds zieker werd. De afstand was 20 km, maar hij is helaas onderweg overleden. Heel sneu dat je in Ghana als je doodziek bent gewoon een taxi moet nemen, wij kunnen ons dat niet voorstellen aangezien wij om het minste of geringste al met de ambulance worden vervoerd. Nadat we de man in het mortuarium hadden gereden zijn we maar richting huis gegaan. We hadden dus vóór en na onze dienst nog meer gezien dan in onze dienst. Rond 8.15 uur kwamen we thuis aan en lag iedereen nog op één oor vanwege een gezellig drankspelletje gisteravond en hebben we alle deuren wel drie keer gehad geloof ik voordat we beseften dat ze echt allemaal op slot zaten. Gelukkig werd Mieke snel wakker en kon zij ons binnen laten. Ondanks dat we met tussenpozen zeven uur hadden geslapen waren we toch nog erg moe en zijn we nog even lekker tot 12.00 uur naar bed gegaan. Daarna lunchen en vervolgens even aan project werken en een wandeling gemaakt. ’s Avonds kregen we weer lekkere hutspot van Mieke en Susanne en hebben we daarna gezellig met elkaar gekletst.

Dag 70
Vandaag is het Pasen! En dat laten we hier niet zomaar voorbij gaan, vandaar dat we allemaal voor een lekkere paasbrunch hadden gezorgd. Iedereen had zijn aandeel gehad en daarom hadden we een mooi versierde tafel met eiersalade, kruidenboter, getoast brood, wentelteefjes, fruitsalade en gekookte eitjes. Na de brunch een filmpje gekeken en daarna was het weer tijd voor de vaste wandeling. Onderweg echt helemaal plat geregend, maar het in Ghana koud hebben is echt heel zeldzaam, vandaar dat het zo af en toe niet erg is. Na de wandeling door naar ´het vrouwtje´ waar we weer rijst haalden. Tijdens het wachten kregen we gezelschap van een super lieve kitten van ongeveer 8 weken oud. We waren allemaal meteen verkocht, waardoor we ons rabiës gevaar onmiddellijk vergaten. Zo meteen nog een filmpje en daarna op tijd naar bed, want morgen vertrekken we voor een week richting Capecoast, de trekpleister van Ghana. We gaan daar naar de touwbruggen, kanoën, naar het mooiste strand van Ghana, kastelen bekijken en vooral lekker veel souvenirs kopen. Vrijdag hebben we een koningsnacht feestje op de Nederlandse ambassade in Accra waar we allemaal voor uitgenodigd zijn. Zaterdag zullen we weer richting Golokuati rijden. Jullie ook allemaal een prettige koningsdag!