Charlie en Akosombo

Dag 57 (7 april)
Bij het openen van mijn ogen onmiddellijk voelen aan mijn ogen, maar we waren niet dik. Ook had ik geen uitslag, dus het zou dus niet van de malariapillen komen. Hmm, misschien dan toch de antibioticazalf. Mijn teen begint al minder te pussen, morgen dus maar eens proberen of ik weer in gewone schoenen kan en dus kan hardlopen.
Maandag is normaal stagedag, maar aangezien onze stage er zo goed als op zit, was het een relax dagje (zoals wel meerdere dagen dat zijn ;)). Sanne en Remi gingen wel naar Maternity, aangezien Sanne gek is op bevallingen. Voor mij dus maar een dagje in de zon, muziek luisteren en lezen. Tussen de middag had Ylse lekker wentelteefjes gemaakt. ’s Middags kwamen Sanne en Remi thuis na een horrorbevalling te hebben gezien en waren er voorlopig even klaar mee om mee te kijken op Maternity. Degene die moest bevallen was een 15-jarige moeder waarbij de artsen besloten dat ze ineens heel snel moest bevallen. Er werden allerlei gigantische lepels en scharen bij gehaald en bij haar gebruikt. De enorme soort lepels staken ze zonder pardon in haar vagina en ze gilde het uit. Ook het inknippen gebeurde gewoon tussen de weeën door. Gelukkig kwam het kind er wel gezond uit.
Verder heb ik nog de dokter gebeld die me vertelde dat ik absoluut niet mocht stoppen met de malariapillen en ook geen vervanger mocht zoeken, hij dacht dat het een allergische reactie was op de tropische kwaaltjes hier.
’s Avonds aten we rijst van ‘het vrouwtje’ en hebben we nog wat geluierd. Expres mijn teen met antibioticazalf besmeerd, om te kijken of ik dan de volgende dag onder de uitslag zou zitten.

Dag 58
Geen uitslag bij het wakker worden. Het kwam dus ook niet van de antibioticazalf, misschien toch de betadine? Vandaag weer hardgelopen, wat best redelijk ging, en daarna aan project begonnen. We waren allemaal lekker bezig toen de stroomuitval het weer verpeste. Mijn laptop kan niet zonder stroom, dus het was meteen klaar. Daarna uit verveling maar een rondje gaan lopen, dan besef je pas hoe belangrijk stroom is.
’s Avonds was het weer kliekjesdag met kaarslicht en tijd voor een potje Weerwolven, aangezien dat het leukste is in het donker met kaarsjes.

Dag 59
Na gister ook betadine gebruikt te hebben en vandaag weer niet met uitslag wakker te zijn geworden heb ik het raden waar ik die uitslag toch van kon hebben opgegeven. Ik hou het op iets wat ik op Maranatha heb opgelopen. Teen ziet alleen nog rood, is gelukkig niet meer pijnlijk. Helaas nog steeds geen stroom vandaag (dus ook geen water) en daarom gingen Remi, Sanne, Ylse en ik maar alvast op tijd naar de markt. Op woensdag is het altijd marktdag en echt ontzettend druk, maar vandaag eigenlijk helemaal niet. Misschien waren we dus toch iets te vroeg. Remi en ik kochten al onze ingrediënten voor onze kookavond en de overige boodschappen. Toen we thuis waren zijn we gelijk maar aan onze avondmaaltijd begonnen, aangezien we aardappelsalade met groentensalade wilden maken. Daarna kregen we nog een stortbuitje van regen waarin we dus weer onze kans zagen om lekker buiten te douchen, aangezien het water het nog steeds niet deed. Rond 17.30 uur hadden we weer een diner bij kaarslicht en de aardappelsalade was overheerlijk J
Morgen is Susanne jarig en Remi kwam met het idee om vannacht iedereen om 04.00 uur wakker te maken en dan voor Susanne te zingen. Remi, Sanne en ik gingen dus al op tijd naar bed met voorbedachten rade. Ik had de wekker gezet om 04.00 uur.

Dag 60
Om 04.00 uur ging zoals afgesproken de wekker af. Sanne en Remi waren ook gelijk wakker. ‘Remi: Marjon? Ik heb echt geen kont zin om er uit te gaan’. Sanne: ‘Nee ik ook echt niet’. Marjon: ‘Haha, nee ik ook echt totaal niet’. Wekker dus uitgezet en verder gaan slapen. Maar dat is dan lastig als je de wekker om 04.00 uur hebt gezet, want we waren allemaal klaarwakker. En zeker als die moskee ook nog eens een kabaal maakt van heb ik jou daar. Iedere ochtend weer opnieuw is er een mannenstem die één of ander liedje zingt. En ook echt heel hard. En we baalden nog meer, want we hadden nog steeds geen stroom. Het grote nadeel daarvan is natuurlijk dat je het bloedheet hebt, maar wat nog meer een nadeel is, is dat het erg stil is in het huis, waardoor je alles hoort. We missen echt letterlijk het geluid van de ventilator. Na een aantal mensen met emmertjes heen en weer hebben horen lopen, omdat ze de wc moesten doorspoelen, viel ik weer in slaap.
Om 06.00 uur gingen Sanne en ik uit bed om te gaan hardlopen, maar we moesten eerst de kamer nog versieren. Na het hardlopen voor Susanne gezongen en daarna aan het ontbijt. Michael was mooi op tijd om ons naar Ho te rijden. Eerst moesten we naar de ambassade om ons visum en paspoort op te halen. Dirk en Sanne kwamen al snel weer terug, ze waren nog niet klaar. Pfff, ook dat gaat dus op Ghanees niveau. Daarna even pinnen en naar de shopping mall. Want, er zou een shopping mall in Ho zijn. Nou daar kwamen we aan hoor. De shopping mall bestond uit een supermarkt met een soort Blokker er in, niet echt de naam shopping mall waardig, maar het was best leuk om even in rond te lopen. Na de shopping mall weer een dagje naar het zwembad. Deze keer was er genoeg zon en dat hebben we allemaal geweten. We waren al vrij snel weer thuis, aangezien we allemaal verbrand waren en het koud kregen. Thuis aangekomen kon ons geluk niet op, we hadden weer STROOM!! Alles aan de lader, nog wat voorbereidingen treffen voor de avond en daarna kon het feestje beginnen. Feestje met toostjes, geroosterd brood, eiersalade, tonijnsalade, kruidenboter, kipsaté en geroosterde pinda’s. We hebben ons hier dus echt helemaal aan vol gegeten tot we niet meer konden, dat begrijp je.

Dag 61
Vandaag op tijd uit bed om weer een paar interviews te houden in het ziekenhuis. Allereerst langs de couveuse, waar Charlie nog steeds in ligt en dit keer zat de moeder er ook bij. De temperatuur was nog iets te laag, maar daar zouden we Dr. K. gelijk op aanspreken in het interview. Het doel van het gesprek met Dr. K. was vooral om aan hem te vragen hoe het werken met de couveuse gaat en om hem aan te spreken op het feit dat de couveuse nog niet helemaal goed wordt gebruikt. Dr. K. zei dat hij nog steeds erg blij was met de couveuse en dat het echt een levensreddend middel is. Er hebben al veel premature baby’s in gelegen en het is echt een toevoeging voor het ziekenhuis. Wij zeiden dat er zeker al verbetering zit in het werken met de couveuse van wat we tot nu toe hebben gezien, maar dat we af en toe nog dingen zien die niet goed zijn, zoals het instellen van de temperatuur en het gebruik van het waterbakje voor de luchtvochtigheid. Dr. K. was hiervan niet op de hoogte, maar zei er op te gaan letten. Wel merkten we dat ook Dr. K. steeds meer informatie opzoekt over het gebruik van de couveuse en over wat het beste is voor het premature kind qua temperatuur en luchtvochtigheid, dus dat is zeker een goed teken. Na het gesprek gingen we nog een keer naar Charlie en dit keer was hij aan het kangaroën. Dit is een methode waarbij de baby naakt op de blote borst/buik van de moeder wordt gelegd waardoor hij de hartslag hoort en waardoor hij rustig wordt. Schijnt heel goed te zijn voor de ontwikkeling van het kind. Ook krijgt hij iedere 3 uur borstvoeding, iets wat naar ons inzien ook al een hele verbetering is!
Na het gesprek gingen Remi en ik naar de stad waar we oranje stof hebben gekocht en dit naar de kledingmaker Julius hebben gebracht om er een jurkje van te laten maken. Op koningsdag is op de Nederlandse ambassade in Accra een heel feest voor alle Nederlanders en daarom wilden we allemaal een oranje jurkje hiervoor laten maken. ’s Middags hadden Sanne en Evelien een gesprek met zuster Magdalena over het personeel wat niet echt meewerkt aan het invullen van onze enquêtes. Zij bood 100x haar excuses aan en zei dat we dit eerder hadden moeten aangeven. Zij ging er onmiddellijk achter aan. Gelukkig maar, want we hadden tot nu toe een beetje het idee dat het alleen maar nemen was i.p.v. geven en nemen. ’s Avonds kregen we van Lukas en Mieke fufu en rijst met een sausje. Fufu is een typisch Ghanees recept, maar het was Lukas en Mieke niet helemaal geluk om dit na te maken, aangezien het meer een deegbonk leek. Daarom hebben we er daarna maar een sneeuwpop van gemaakt. Gelukkig smaakte de rest wel goed.

Dag 62
Rond 09.00 uur vertrokken we voor een weekendje richting Akosombo. Dit is een plaatsje aan de volta rivier waar je watersporten kan doen. Na een flinke rit kwamen we aan bij het Volta hotel waar we niet zouden slapen, aangezien het een erg luxe hotel is en dat veel te duur is, maar hier konden we wel de watersporten bij doen. De plek waar we de watersporten konden doen was een super mooi plekje met mooi uitzicht op de volta rivier. Beneden in het water lagen verschillende boten van klein naar groot en op de kant lagen verschillende kajaks, kano´s, jetski´s en waterscooters. Ik met Remi en Sanne in de kano en na een uurtje ronddobberen hadden we het wel weer gezien. Daarna zijn we maar lekker wat gaan drinken met uitzicht op de volta rivier. M’n teennagel voelde weer een beetje raar aan en toen ik de nagel aanraakte bleek waarom. Ik kan de nagel zo’n halve centimeter optillen en volledig tot onderaan mijn nagel inkijken. Die ga ik dus binnenkort verliezen. Toen iedereen uitgeroeid was zijn we richting ons hotel gegaan waar we die avond zouden slapen. We hadden écht een goedkoop hotel wat bij aankomst best wel snel duidelijk werd waarom. Het waren ongeveer 10 kamers en een hokje voor de receptie, verder niets. Je kon er dus ook niet ontbijten of dineren ofzo, want er was niet eens iets van een restaurant. Voordat we naar het Continental hotel gingen, waar we vaker zijn geweest, en waar we wisten dat je daar lekker kon eten wilden we ons eerst even opfrissen. Probleem: er was geen water. Ook de ventilator moesten we helaas uitlaten, aangezien deze bijna van het plafond af kwam zetten. Verder zat er geen deur voor de ‘badkamer’ en kon iedereen me buiten gewoon op de wc zien zitten. Na extreem veel deo opgespoten te hebben, omdat we alleen maar water hadden om de toilet mee door te spoelen, richting het volgende hotel gegaan. Eenmaal daar aangekomen ontdekten we dat ze daar ook douchjes hadden en hebben we daar lekker gedoucht. Met eindelijk eens een harde straal! Verder hebben we in dit hotel denk ik al drie keer eerder gegeten, omdat het een prachtig uitzicht is en het eten erg goed is, maar het viel ons nu pas op dat er een soort hele dierentuin bij dit hotel zat, zo ver hadden we nog nooit gekeken hier. In een klein tuintje zaten apen, krokodillen, boskatten, konijnen en schildpadden. Eigenlijk meer dieren dan we op heel de safari hebben gezien, haha. Maar het was een beetje een dubbel gevoel, want ze zaten in veel te kleine hokken en de hokken waren allemaal erg kaal, erg zielig dus. Ook Michael at weer gezellig met ons mee onder het genot van een paar biertjes. Allemaal heel gewoon hier, maar toch telden we ze stiekem wel mee, want hij werd op een gegeven moment wel erg praterig. Hij vertelde over de geloof gewoonten in Ghana, hoe je elkaar hier helpt, hoe jaloers mensen op elkaar zijn en waarom de korte broeken zo taboe zijn bij vrouwen. Het is namelijk zo dat je in Ghana altijd iemand helpt die minder heeft. Heeft iemand minder geld dan jou, dan geef je jouw deel zodat je even veel hebt. Waarschijnlijk staat Michael dus heel wat cedi’s af die hij aan ons verdient. Daarnaast vroegen we hoe het toch komt dat al die huizen langs de weg maar half af zijn. Die huizen worden gebouwd door mensen met geld. Anders mensen zijn hier jaloers op en leggen diegene om. Zo komt het dat er heel veel huizen niet worden afgebouwd. Ook wij kennen iemand hier die ‘veel’ geld heeft en aan het bouwen is in Golokuati. Wij vroegen Michael of hij dan ook gevaar loopt. Michael zei dat hij het zo heeft aangepakt dat ze met meerdere de ‘baas’ zijn over de bouw. Als er meerdere mensen verantwoordelijk zijn weten ze niet wie de echte baas is en zo blijft iedereen bespaard. Daarna het korte broeken verhaal. Wij wisten dat het laten zien van de dijen seksuele gedachten bij mannen op roept en het daarom dus beter is om dit niet te dragen. Volgens Michael is het zo dat als een man kijkt naar, met name de bovenbenen van een vrouw, hij eigenlijk vreemd gaat, omdat dit seksuele gedachten op roept. Als een man getrouwd is gaat hij dus eigenlijk al vreemd als hij hiernaar kijkt bij een andere vrouw. Je moet het dus eigenlijk zo zien dat wij de vrouwen uitdagen doordat hun mannen vreemd gaan door het kijken naar ons. Doordat wij dit ‘uitdagen’, wordt er veel over ons gepraat in het dorp wist Michael ons te vertellen. Gelukkig gaan ze het wel steeds meer accepteren, omdat ze weten dat het in onze cultuur gewoon heel normaal is dat blanke mensen een korte broek dragen. Pff, wij schrokken wel een beetje van dit verhaal. Als we dit hadden geweten hadden we altijd wel een lange broek aangetrokken. Wat een korte broek hier wel niet los maakt.
Na het heerlijke avondeten en een paar drankjes gingen we terug naar het dure Volta hotel waar ze een nightclub hadden. Er stond wel geteld 1 man binnen om 22.15 uur, maar als snel werd het drukker. Een smirnoff was hier 8 cedi (€2,30), wat voor Ghanese begrippen echt duur is en dat vonden wij dus ook ;) Toch hebben we met z’n allen een gezellige avond gehad en genoten van de danskunsten van Michael die met zijn biertjes op ons wel eens even voor deed hoe je moet dansen in Ghana. Rond 1.30 uur wilden we allemaal wel naar huis en vreesden we allemaal voor de terugweg. Ik heb nog aangeboden om zelf te rijden :P, maar nee: Michael kon echt nog rijden. De eerste twee meter zat hij al tegen een stoeprand aan, maar we zijn gelukkig heel aangekomen bij ons hotel. Michael wilde perse in de auto slapen en wij gingen ook allemaal snel ons bedje in. Sanne, Remi en ik deelden weer een bed met z’n drieën. Gelukkig hadden we weer een super size bed, maar helaas voelde het matras wel net zo aan als in de boomhut van Mole, als een houten plank. Maargoed, we waren allemaal erg moe, dus vielen snel in slaap.

Dag 63
Rond 09.00 uur werden we wakker van de bloedhitte op onze kamer. Toch nog maar een keer proberen of de ventilator écht niet aan kon, maar hij deed deze keer gewoon normaal. En dat te bedenken dat hij vannacht dus gewoon had aan kunnen staan, terwijl wij nu alle drie uit bed weg dreven. Rond 10.30 uur vertrokken we weer richting huis. Aangezien het ´hotel´ geen ontbijtservice had, hebben we dus maar een ontbijt bij de veerpont gekocht. In Ghana is er een brug waar je voor de verre afstanden bijna altijd overheen moet. Nu is het dus zo dat die brug sinds een aantal weken dicht is en deze blijft twee jaar dicht. Doordat de brug dicht is zijn er twee veerponten aangelegd. Om bij die veerponten te komen moet je een heel stuk omrijden en de gemiddelde wachttijd bij de veerpont om te wachten is drie uur. Gelukkig duurde het voor ons ongeveer een uur. Bij de veerpont staan ontzettend veel vrouwen eten te verkopen wat wij dus als ons ontbijt zagen. Gebakken jam, plantain chipjes, fan milk, water, rijst, deegbroodjes, garnalenspiesjes, enz. Na een autorit van zo´n vier uur waren we allemaal weer lekker gaar en zijn we allemaal meteen maar weer in bed gedoken. Drie uur later ongeveer weer opgestaan, maar de brakheid was er niet minder om. Waar ik nu echt zin in heb: een lekkere donkerbruine boterham met kaas en komkommer. Oh,wat verlang ik daar naar. Met mam dus al een dealtje gemaakt wat ik wil eten als ik thuis kom ;) Vandaag nog precies een maand. Het gaat best hard, maar toch ook wel weer zin om naar huis te gaan en om iedereen weer te zien. Vooral om Bart weer eens lekker te knuffelen. ’s Avonds verslag maar weer bijgewerkt en rijst gegeten van ´het vrouwtje´ en nu wordt het weer lekker naar bed….