Surgicalward, keizersnede ende couveuse in gebruik

Dag 29 (maandag 10 maart)
Vandaag weer vroeg uit de veertjes om een dagje mee te lopen op Surgical ward (chirurgie). De artsenvisite begon vrij vroeg, dus we hoefden niet zo lang te zitten :P. We begonnen bij een man met een enorme tumor in zijn nek. De arts vertelde dat hij een tumor had en niet kon eten en kon ademen, daarom had meneer een directe sonde in de maag voor de voeding en een tracheostoma (buisje in de keel) om te ademen. De tumor kunnen ze wel in Ghana behandelen, maar niet in ons ziekenhuis, daarom ging dhr naar huis en moest hij in een ander ziekenhuis behandeld worden.
Daarna gingen we naar de vrouwenkamer waar een vrouw opviel van ongeveer wel 150kg die was opgenomen met een hoge bloeddruk en een chronische ulcera. Dit is een beenwond die is ontstaan door slechte doorbloeding. Ook was er een meisje met een gebroken been wat is gebeurd met het voetballen. Vraag me toch af hoe hard het er hier dan wel niet aan toe gaat op het veld. Ook lag er een oudere vrouw waarvan ze een röntgen foto bekeken. De arts bekeek de foto en gaf hem daarna aan zijn 2 assistenten en vroeg hen wat ze zagen. Ze waren erg lang aan het kijken en nadenken, maar uiteindelijk zei de ene assistent dat de heupen scheef stonden en de andere zei dat de heup uit de kom was. Daarna gaf hij de foto aan ons en ik moest al lachen en zei dat wij deze foto’s niet kunnen ‘lezen’. Toch viel het wel duidelijk op wat er aan de hand was. De arts vroeg aan ons wat we zagen en wij zeiden dat de linker heup gebroken was. De arts moest lachen en zei dat wij het goed hadden. Evelien en ik stonden echt van verbazing te kijken dat wij het goed hadden en de arts assistenten gewoon niet weten wat het is, erg raar. Van de vrouwen naar de mannenkamer waar er bijna alleen maar mannen lagen met een hechting in hun lies. Bij navraag bleek dat het vorige week ‘hernia’ week was, wat inhield dat die week alle mannen met liesbreuken werden geopereerd. Dit vonden wij wel jammer dat er zo veel hetzelfde lag, want we hadden al eerdere verhalen gehoord van de andere huisgenoten over motorongelukken, wonden die met pure alcohol worden ontsmet enz, maargoed, dat zat er voor ons vandaag niet in.
Nadat de artsenvisite klaar was zijn we richting Maternity gelopen om te kijken hoe het met de couveuse is en of ze deze al gebruiken. En ja hoor, er lag al een kleintje in. En echt een heeel kleintje. Een kindje van 28 weken, extreem te vroeg geboren dus. De moeder was 16 jaar en de vader van het kindje wilde geen baby en gaf de moeder abortuspillen. Daardoor was dit kindje nu dus ter wereld gekomen. Je kunt je voorstellen dat het echt extreem klein was, het woog 2 pond. Het was opmerkelijk dat hij een extra vingertje aan zijn pinkjes had, verder zat alles er op en er aan. Mee dat wij binnen kwamen lopen werd het kindje uit de couveuse gehaald en werd de ballonpomp erbij gepakt, een ballon waar je in moet knijpen om het kindje te beademen. De longen zijn bij een baby van 28 weken nog zo onderontwikkeld dat het bijna niet zelf kan ademen. In Nederland hebben we daar ook gewoon beademing voor, in Ghana niet. Dr Lucy vond de baby er al slechter uitzien dan gisteren en gaf de overlevingskans 50/50. Erg sneu deze casus. Nadat alle verpleegkundigen geoefend hadden met de ballonpomp werd ons gevraagd of we ook wilden oefenen. Eigenlijk een beetje raar, omdat je er totaal geen ervaring mee hebt, maar aan de andere kant: de verpleegkundigen hadden er ook geen ervaring mee, die leerden het daar ter plekke ook van de arts. Heel gek dat je zo’n kleintje met een paar zuchtjes wind moet beademen. Nadat wij allemaal geoefend hadden stopten ze er weer mee, maar het kindje liep al snel weer blauw aan waardoor er opnieuw gestart moest worden met de beademing. In de kamer was het bloedheet, dus na 3 kwartier ongeveer even buiten staan afkoelen. Buiten bij Maternity werd ons verteld dat er weer een keizersnede zat aan te komen en aangezien Evelien en ik die nog niet hadden gezien wilden wij dit wel meemaken. Er was er eerst nog 1 voor die door Luuk en Ylse zou worden bekeken, dus konden wij nog even eten. Eenmaal in de kantine kwam Ylse ongeveer na een uurtje aanrennen dat we snel moesten zijn, want de volgende lag al klaar. Wij rennen naar binnen en snel onze OK kleding aangetrokken. In het voorportaal van de OK zat Dr Lucy (zij doet ook de keizersnedes) het vorige dossier nog te schrijven. Ze legde uit dat het een grote baby was waarbij de keizersnede moest gebeuren. Moeder had in het verleden ook al een keizersnede gehad en de placenta lag erg laag, vandaar dat er nu weer een keizersnede gedaan moest worden. Bij de vraag of ik foto’s mocht maken zei ze heel lang uuuuuuuh, maar uiteindelijk zei ze dat het mocht. Ik denk dat het even door haar hoofd schoot dat wij vorige week haar een couveuse hebben bezorgd en dat ze haast niet kon weigeren, haha. Het was uiteraard weer super heet, dus we zweetten van alle kanten, maar op de operatiekamer was het gelukkig lekker koel. De OK was best ruim met een chirurg, een assistent, een anesthesist, een operatieassistent en nog een omloopverpleegkundige (denk ik). Ze werkten allemaal erg steriel en er was ook een monitor aanwezig, maar hier werd alleen de bloeddruk op gemeten. De moeder kreeg eerst een ruggenprik en direct daarna begon de insnijding horizontaal onderaan de buik. Het duurde even voordat ze door het oude littekenweefsel heen was, maar binnen een kwartier ongeveer was ze bij de baarmoeder aangekomen. Toen de baarmoeder open was, was het hoofd zo groot dat ze echt ontzettend hard aan beide zijkanten van de buikwand aan het trekken waren. Uiteindelijk werd de buikwand verder ingeknipt en daar was het kindje. Het kindje (een meisje) werd gelijk opgevangen door een verpleegkundige die het meenam om het uit te zuigen, te drogen en te wegen. Daarna werd het kindje aan de moeder laten zien, die er helemaal dol gelukkig mee was. Na de keizersnede richting de markt om maar weer eens op zoek te gaan naar la vach qui rit. En we vonden een winkeltje waar er zeker wel 15 stonden. En jam, en chocopasta! Ons geluk kon dus bijna niet op dat begrijp je wel en we hebben gelijk maar eens goed ingeslagen. ’s Avonds weer heerlijke tomatensoep op van Luuk en Sanne. Daarna op tijd naar bed, want ik was nog doodmoe van de wandeling van gisteren.

Dag 30
Om 07.30 uur uit bed en maar weer eens de was doen, aangezien dit nog het best te doen is in de morgen. Daarna voor de verandering maar weer eens lekker in de zon gaan zitten. Ook dit is ´s morgens nog te doen, tussen 11.00 en 15.00 uur is het echt te heet eigenlijk. Na het ontbijt weer in de zon en om 11.30 uur een poging gedaan om aan project te werken, maar gezien onze plannen voor aankomend weekend, werd die wreed verstoord. We willen aankomend weekend namelijk op safari met 5 meiden! En dat is niet eventjes 1 belletje en het is geregeld, nee, je moet een taxi hebben die je naar de hoofdstad brengt, vanuit daar moeten we een vlucht hebben richting Tamale en bij Tamale weer een taxi en bij het National park een hotel waar we kunnen verblijven. Project bleef dus een beetje achterwege, want we waren meer vluchten, hotels, prijzen en het National park aan het bekijken.
Rond 14.00 uur moesten we richting ons ziekenhuis, aangezien we een afspraak hadden met Dr Lucy om haar te interviewen. Eerst even bij de premature baby gekeken en die lag nog steeds in de couveuse. Omdat hij nog geen naam had, vonden we dat wij die maar voor onszelf moesten verzinnen. Wij hebben hem James Sunday Nuculu Jansen genoemd. James vonden we allemaal een leuke naam. Sunday omdat hij op zondag is geboren en het in Ghana gebruikelijk is dat de geboortedag in je naam voorkomt. Nuculu omdat dit wonder in het Afrikaans betekent. En Jansen omdat we er een Nederlands tintje aan wilden geven. Helaas Dr Lucy niet kunnen vinden, dus daarna maar richting de taxiplaats gegaan om te vragen hoeveel een trotro richting Accra kost. Een trotro is een busje waar ongeveer 12 mensen in passen en die pas weg rijdt als alles vol zit. Een trotro is een stuk goedkoper dan onze eigen chauffeur Michael, maar het nadeel is dat je dan niet ´s nachts kunt reizen en dat je –wie weet hoe lang- moet wachten tot dat die vol zit. De trotro richting Accra kost 20 cedi (€6 voor 5 uur rijden). Bij thuiskomst moesten we meteen naar de kip Timmie komen kijken, zijn poot was namelijk gebroken. De poot had hij nog, maar de klauw hing er los aan te bungelen. We zijn erg benieuwd of dit nou toeval is of dat dit door onze reddingsactie is gekomen. (Waarbij we hem juist dachten te helpen). Daarnaast deed de stroom het weer eens niet, maar hebben we in het donker weer een heerlijke maaltijd van Mawutor gegeten, want zij wilde graag voor ons koken. Uiteraard was die weer aardig pittig! Daarna voor de afwisseling weer een potje Junglespeed en Weerwolven gespeeld en daarna op tijd naar bed, waar we uiteraard gewoon wegdreven van het zweet.

Dag 31
08.00 uur uit bed en na het ontbijt weer aan project willen werken, maar er was nog steeds geen stroom, dus dan maar weer verplicht in de zon zitten :P. Om 13.00 uur een bespreking met Aloys, de voorzitter van stichting Helphelpen, over de stand van zaken. Daarna weer richting het ziekenhuis voor Dr Lucy, alleen was ze dit keer aan het opereren en konden we haar dus weer niet interviewen. Weer even bij ‘James’ gekeken, maar hij is helaas vanmorgen overleden. Toch nog 3 dagen volgehouden met die onderontwikkelde organen. Vanuit het ziekenhuis naar de markt in Kpando gegaan, want het was weer de beurt van Remi en mij om te koken. Bij aankomst thuis was er nog steeds geen stroom, maar ook geen water en geen internet, dus we baalden nogal, want we wilden graag zo snel mogelijk onze safari regelen! Gelukkig konden we wanneer we heel even internet hadden de nummers opzoeken die we moesten hebben en zo hebben we na heel veel belletjes (omdat de verbinding telkens weg viel) toch informatie gekregen over de vlucht en het hotel. Ook hebben we besloten Timmie nog een keer te opereren, aangezien de klauw er echt aanhing, hebben we deze eraf geknipt. Nu hopen dat hij een beetje eelt op zijn poot ontwikkeld.
Remi en ik waren van plan om gebakken aardappeltjes te maken, aangezien we Hollandse aardappelen hadden gekocht, maar het lukte op 1 of andere manier gewoon niet. Veel boter, weinig boter, weinig aardappels in de pan, hoog vuur, laag vuur, enz, we hebben alles geprobeerd, maar het enige waar het nog op leek was aardappelpuree. Dus toen hebben we het zo maar gehouden en er een salade bij gemaakt. Tijdens het avondeten begon het te regenen en zaten we allemaal ons eten naar binnen te gooien om de stortbui af te wachten en dan zo snel mogelijk buiten te douchen, aangezien we geen water hadden. En die kwam gelukkig, dus allemaal de bikini aan en lekker douchen in de regen. Eindelijk voelden we ons weer een beetje fris.
’s Avonds kregen we de mededeling dat de stroom het vanavond en waarschijnlijk morgen nog steeds niet doet, maar dat er aan gewerkt wordt. Gelukkig werd ons aangeboden om morgen al onze elektronische spullen op te laden in een school een eindje verder op. ’s Avonds niet zo veel gedaan en maar weer op tijd naar bed gegaan.

Dag 32
Weer op tijd uit bed en vlug naar de school om alles op te laden. Eenmaal daar konden we alles opladen in een klaslokaal waar niet veel later de kinderen binnen kwamen en les kregen. Omdat we onze spullen niet alleen durfden te laten zijn we in het lokaal gebleven en hebben we een lesje meegekeken. De les ging over het boeren leven. Wat het verschil is tussen alleen gewas verbouwen en gewas verbouwen en dieren houden. De leraar wijst iemand aan die antwoord moet geven. Diegene gaat dan staan en moet dan exact zeggen wat het antwoord is. Het was duidelijk dat niet veel kinderen dit wisten en dan moesten andere kinderen hen bijstaan. Bij het goede antwoord mocht je weer gaan zitten en werd er voor je geklapt. Toen duidelijk was wat het verschil was tussen die twee was de les afgelopen en gingen ze naar de volgende (les duurde denk ik nog geen 15 minuten). We hebben buiten nog wat vragen verzonnen voor een enquête die we willen uitdelen en na ongeveer een uur wachten werd ons gewhatsappt dat de stroom het thuis weer deed. Wij dus weer alles losgekoppeld en thuis weer alles aangesloten. ’s Middags onze vlucht geboekt voor de Safari. In Ghana is het hier zo geregeld dat je 24 uur van te voren een vlucht boekt en dat je deze binnen 24 uur betaald op de luchthaven. Zo hoef je dus nooit vooraf te betalen. Ook hebben we onze vaste chauffeur Michael geregeld voor de heenreis, want we willen graag ’s nachts reizen, aangezien de vlucht morgenochtend om 06.00 uur is. De terugvlucht kun je op ieder moment boeken, we weten dus nog niet of we maandag, dinsdag of woensdag terugkomen. Dat is geheel afhankelijk van hoeveel er te doen en te zien is. Het hotel waar we in het National park (waar de safari is) verblijven is nog niet bekend. Er zit 1 hotel op het National park, maar al deze kamers zijn al vol. Zij hebben ook kamers waar stappelbedden staan, maar deze zijn niet te boeken, dus we moeten er een beetje op de gok naartoe. Mocht er geen plek zijn, dan moeten we een hotel zoeken buiten het National park. De rest van de middag onze spullen ingepakt en de laatste dingetjes gewassen. Het regenseizoen is hier echt een beetje begonnen, want einde van de middag weer een lekker stortbuitje gehad.
’s Avonds lekker pannenkoeken gegeten van Mieke en Evelien en om 22.00 uur vertrokken we richting Accra!