Het ziek zijn

Dag 11.
Zo goed als ik beschreef dat het in de avond van dag 10 met me ging, zo slecht ging het in de morgen van deze dag.
Van 0:00 uur tot 05:00 uur geslapen en daarna in 1 uur al 4 keer overgegeven. Ik wist mezelf geen raad van de misselijkheid, de buikpijn en de diarree. Loperamide was ik al mee gestopt want dat hielp toch niet, ik leefde vooral nog op paracetamol. Helaas hield ik echt niks binnen, alleen een klein slokje water. Mijn mede ghanagangers waren echt allemaal super lief voor me en omdat dit al de 3e dag ziekzijn was en ik me nog zo beroerd voelde, gingen zij naar onze Nederlandse coach voor advies. Deze gaf het advies om of naar het healthcentre te gaan wat op loopafstand was, maar waar ze alleen maar wat medicijnen voorschrijven en je verder niet nakijken. Of naar het ziekenhuis waar we stage lopen waar je wel wordt nagekeken en dan medicatie meekrijgt op wat je ook daadwerkelijk hebt. Met z'n allen besloten om toch maar naar ons eigen ziekenhuis te gaan en daar ging ik dan met 2 Nederlandse coaches, en Remi en Sanne, en mijn emmer. Mijn god wat zag ik op tegen die autorit met kuilen en tegen het lange wachten bij het ziekenhuis. Gelukkig zonder overgeven aangekomen bij het ziekenhuis waar we ons moesten aanmelden. Bij het registratie loket werd mijn dossier gelijk aangemaakt, terwijl er misschien nog wel 20 wachtenden voor mij waren. Ik hoopte dat hij dat deed omdat hij zag hoe ziek ik was, maar waarschijnlijk was het gewoon zo omdat ik blank was en omdat onze Nederlandse coaches zeiden dat we in dit ziekenhuis stage liepen. Maargoed, dossier aangemaakt, daarna naar de vital sings. Bloeddruk, temperatuur en gewicht werden opgenomen. Al 3 kilo afgevallen, maar weet niet of dit van het minder eten of van het ziek zijn was.
Na de vital signs naar de arts. En daar ging ik weer, voor alle wachtenden mocht ik zo naar binnen. Ik vertelde de arts dat ik sinds 2 dagen misschien wel 20x naar de toilet heb gelopen voor de diarree, dat ik al wel 7x heb overgegeven en dat ik ontzettende buikpijn had. Hij gaf me een briefje mee om bloed te laten prikken. Wij naar het laboratorium, bloed laten prikken, en ja, uiteraard moest er ook ontlasting worden gekweekt op bacteriën. En dat wordt niet in een steriel potje gedaan, nee, er wordt gewoon in een bak met gebruikte ampullen gegraaid waar medicatie in heeft gezeten, daar wordt een pleistertje opgeplakt met een nummer en daar kun je dan in een ampul van 10cc even je ontlasting op wie-weet-wat-voor manier in gaan stoppen. De details zal ik besparen, maar het is uiteindelijk gelukt. Het potje ingeleverd en daarna weer wachten. In de bloedhitte wachten terwijl je je zo ziek voelt. Ik denk dat we 3 kwartier hebben zitten wachten en toen we het papiertje kregen waar de uitslagen op stonden, kon ik gewoon echt niet meer, ik voelde me zo ziek! Uit de uitslagen konden we weinig wijs worden, alleen dat er stond: faces bacterie +++, begreep ik wel dat het niet goed zat. Wij weer naar de arts die de uitslagen moest bekijken en weer liepen we langs al die mensen die zaten te wachten en wij konden gewoon doorlopen naar binnen. Ik voelde me echt heel lullig tegenover al die mensen bij wie we zo maar voor mochten, maar aan de andere kant kon het me even niks schelen aangezien ik me zo ziek voelde.
En daar zaten we dan, bij de arts, die me even doodleuk vertelde dat ik opgenomen moest worden vanwege een infectie in m'n darmen en uitdroging. Janken moest ik, niet normaal. Ik zag het zo niet zitten. Zoals ik de kamer beschreef van verloskunde in mijn vorige blog, ik zag mezelf zo NIET liggen tussen 6 Ghanezen, zonder enige privacy. Gelukkig werd mij een privé kamer en een 24 uurs opname beloofd.
Van de arts ging ik samen met Remi naar de receptie om ouders en vriendjelief op de hoogte te stellen. Ook de ziektekostenverzekering gebeld wat je ook niet 'even' doet, maar ze zouden alles vergoeden. Daarna naar de pay office om mijn kamer te betalen, wat me 20 cedi (€6) kostte. Daarna naar mijn kamer wat er echt allemaal prima uitzag. Een nette kamer met een badkamertje, ventilator en 2 bedden, er mocht zelfs nog iemand blijven slapen. Sanne haalde ondertussen de medicijnen en kwam met een hele zak vol terug wat me allemaal was voorgeschreven.
Ciproxin (antibiotica), metronidazole (antibiotica), paracetamol, ORS (tegen uitdroging), Promethazine (tegen misselijkheid), Glucose/NaCl en Ringerlactaat (vocht). En dat allemaal voor 30 cedi (€10) iets wat wij ons absoluut niet voor kunnen stellen aangezien de Ciproxin in Nederland al een paar honderd euro kost. Als ik dat van tevoren had geweten had ik die ziektekostenverzekering nooit gebeld, want ik denk dat het bellen me nog meer gekost heeft dan het verblijf en de medicatie samen.
Toen we de medicatie hadden kwam vrij snel de verpleegkundige met de hoofdzuster binnen om het infuus te prikken. En waar let je dan op als bijna afgestudeerd verpleegkunde: juist, op steriliteit. We hadden onze eigen infuuslijn en naald al bij de hand, maar dit was niet eens nodig aangezien ze alles heel netjes deden.
Het infuus zat er nog maar net in of de antibiotica vloog al naar binnen. In Nederland laten we deze (vrij agressieve) antibiotica in een paar uur inlopen ivm beschadiging van de vaten en bijwerkingen, maar in Ghana gooien ze er zo 2 flacons achter elkaar in, zonder enige moeite in denk nog geen 3 minuten. In mum van tijd had ik daarom overal vlekken, het onwijs heet en ongelofelijk jeuk aan mijn hoofd, maargoed. Ik moet zeggen: ik voelde me al snel stukken beter! Ook nog even een injectie in m'n bil tegen de misselijkheid en ik kon er weer tegenaan. Sanne ging naar huis samen met de 2 Nederlandse coachen om spullen te halen voor de nacht en Remi bleef bij me. Aangezien ze Prometazine ook als slaapmiddel gebruiken lag ik al snel te pitten en Remi ook op het andere bed. Rond half 5 kwam Sanne met Evelien terug met de spullen voor de nacht en daarna zijn Remi en Evelien weer naar huis gegaan. Sanne bleef bij mij en toen hebben we nog even gezellig gekletst met de mannelijke verpleegkundige die uiteraard, net zoals de rest, ook graag naar Holland wilde. Wij op onze beurt wilden zijn bruiloft wel meemaken die binnen 3 maanden zou plaatsvinden.
Toen de nachtdienst rond 20.00 uur kwam hebben we nog even onze verslagen zitten uittypen, waar ondertussen de stroom denk wel 7x is uitgevallen.
Wat wel heel toevallig was, is dat ik maandag op de Maternity ward had stage gelopen en de donderdag er recht tegen over lag in mijn privé kamer. We konden de baby's dus letterlijk geboren horen worden.
Om 21.00 uur kwamen Ylse en Luuk op visite en ging Sanne mee naar huis en bleef Ylse slapen. Wel heel lief hoor hoe goed ze allemaal voor me zorgen!

Dag 12
' s Ochtends nog 2 flacons antibiotica gekregen en daarna nog even lekker doorgeslapen tot 10.00 uur, want wat was ik moe zeg! Daarna een ontbijtkoekje op, wat nog wel een beetje met tegenzin gaat, want echt honger heb ik nog niet. Op aandringen van de verpleegkundige ook nog maar een smerig zakje ORS naar binnen gewerkt en rond 11 uur kwamen de dokters en zeiden dat ik gelukkig naar huis mocht! Maar dan ben je eenmaal nog niet thuis. Ylse werd van het kastje naar de muur gestuurd betreft betalingen, medicijnen, medisch dossier en het verwijderen van het infuus, maar uiteindelijk hebben we om 14.00 uur het infuus er zelf maar uitgehaald en zijn we vertrokken. Met een pakje antibiotica voor 7 dagen, want de rommelbuik is er nog steeds en met advies om 3 dagen echt rust te houden. Eenmaal thuis had een heel ontvangstcomité een liedje voor me ingestudeerd en het huis versierd met ballonnen. Het voelde echt als een letterlijk en figuurlijk warm welkom, super lief!
Eten en drinken bevalt me nog steeds niet goed, maar mezelf toch gedwongen tot een paar stukjes wortel en boontjes. Dat viel uiteraard niet lekker na 3 dagen niks gegeten te hebben, dus na het eten maar snel gaan douchen en om 21.00u naar bed.

Dag 13
Na 12 uur geslapen te hebben nog steeds moe, maar toch mezelf gedwongen om te ontbijten. Gisteren hadden ze nieuwe dingen gevonden in de supermarkt: melkpoeder en cornflakes! Helemaal blij waren we er mee. En aangezien er wel wat suiker in had gemogen was de cornflakes met wat stukjes banaan erin best te doen. Ik was al lang blij dat ik iets naar binnen kreeg. Helaas heb ik nog steeds het gevoel alsof er een steen in m'n buik ligt, maar ik hoop dat het elke dag een stukje beter zal gaan.. Nu maar weer even rusten op bed, want wat kan zo'n infectie je slopen zeg!

Ps. als ik sommigen van jullie zo hoor willen jullie graag foto's zien, maar vanwege de slechte internetverbinding is dit haast onmogelijk, maar ik doe m'n best!