Public health, de nieuwe infecties en Maranatha

Dag 50 (31 maart)
Vandaag weer een dagje stage op Public health (consultatiebureau) meegekeken. Maar eerst gingen we langs de couveuse. Sarah, het baby’tje zonder voet lag er niet meer in, er lag wel weer een ander kleintje in. De dokter zei ons pas nog in een interview dat er ongeveer één premature baby in de maand wordt geboren. Nu waren dit er dus al beduidend meer. Wij naar de kinderafdeling om navraag te doen over de nieuwe baby (we noemen hem Charlie) en over waarom Sarah weg is. Op de kinderafdeling zeiden ze dat Sarah overgeplaatst is naar een ander ziekenhuis. Toevallig kwamen we ook Dr. Lucy tegen en zij zei dat Sarah was overleden. We vroegen ons dus hard af of ze het op de kinderafdeling niet wisten en dus gewoon maar wat zeiden, of dat ze het niet durfden zeggen omdat dit misschien beschamend is voor het ziekenhuis. Het nieuwe baby’tje is met 26 weken geboren en het is dus ook de vraag of hij het gaat redden. Wel moet ik zeggen dat er vooruitgang zit op het gebied van het gebruik van de couveuse. De lichten stonden namelijk aan en er zat water in het bassin, zodat de baby warmte en luchtvochtigheid krijgt. Het gaat de goede kant op! Verder gingen ze de couveuse verplaatsen naar een andere ruimte. Iets wat naar ons inzien een heel goed idee is, aangezien de neonatologie afdeling helemaal achterin zit weggestopt. Ook is er bijna geen plaats voor de moeders. Nu komt er een aparte kamer voor de couveuse en een aparte kamer voor de moeders.
Hierna gingen we dus naar public health. Normaal zit deze afdeling altijd buiten onder een boom bij het ziekenhuis, maar vandaag regende het de hele dag dus zaten ze binnen. Alle zwangere vrouwen en vrouwen met een kind stroomden binnen en toen alle verpleegkundigen aanwezig waren werd er eerst met elkaar gezongen en gebeden. Daarna worden de zwangere vrouwen gewogen, gemeten en wordt de bloeddruk gemeten. Bij de baby´s wordt gekeken hoe de borstvoeding gaat, zij worden gewogen, temperatuur wordt gemeten en vaak krijgen zij ook een vaccinatie. Het consultatieboekje zag er echt heel goed uit. Er stond duidelijk in uitgelegd welke voeding baby´s nodig hebben, op welke ziektes gelet moet worden, welke voorzorgsmaatregelen ouders moeten nemen en het vaccinatieschema stond er in. Na een paar uur meekijken op de public health hadden we het wel weer gezien en gingen we door de regen naar de markt. Daar kochten we de ingrediënten voor hutspot en ´s avonds was het weer de beurt aan Remi en mij om hutspot te maken. Dit keer met komkommersalade en rookworst! Remi en ik hadden onze rookworst van thuis opgeofferd en daar was de rest maar al te blij mee ;)
De avonden hier worden steeds rustiger, aangezien we elkaar nu al aardig goed kennen en we alle spelletjes een beetje beu zijn. Allemaal dus iets voor onszelf gedaan en op tijd gaan slapen. Totdat ik (en mijn kamergenoten) midden in de nacht wakker werden, omdat er voor onze slaapkamerdeur flesjes waren gezet, zodat we deze om zouden stoten als we de naar de wc moesten. Verder waren de deuren versiert met karton en waren Luuk zijn teennagels gelakt. Na alles geïnspecteerd te hebben, maar snel weer gaan slapen. Die lollige huisgenoten toch hé…

Dag 51
Vandaag weer op tijd uit bed om een rondje te rennen met Sanne. Daarna was het weer tijd voor de was. Na het ontbijt mezelf geopereerd aan m´n grote teen, omdat ik dacht dat die weer aan het ingroeien was (ik heb dit al 3x laten wegsnijden bij de dokter), maar ik kreeg er alleen maar meer last van. Al snel kwam ik er achter dat het geen teennagel was die aan het ingroeien was, maar m´n halve teennagel zat lucht onder, was dus los aan het laten en de andere helft zat nog aan m´n vel, waardoor dit een nogal trekkend gevoel gaf. De pijn bleef aanhouden en ik heb op bed gelegen, in een voetenbadje met zout gezeten, paracetamol, ibuprofen en diclofenac ingenomen, maar niets hielp. Stom dat je zoveel pijn kan hebben van een nagel, waardoor je hele teen dik wordt en je deze niet meer kunt bewegen. ´s Middags was er nog een watergevecht in het huis waar ik uit veiligheidsoverwegingen maar niet aan mee heb gedaan en daarna hebben we nog een beetje gerelaxt. ´s Avonds was het de beurt aan Susanne en Mieke om te koken en zij hadden groentesoep gemaakt. Na het eten weer afwassen en daarna richting het dorp, want er scheen een tentje te zijn waar we de champions league wedstrijden Barcelona - Atletico Madrid en Bayern – Man United konden kijken. We moesten 1 cedi betalen om het warme hok binnen te komen van ongeveer 10 bij 10 waar 60 man zaten te gillen, we hadden gelijk de voetbalsfeer te pakken. Het was een houten schuurtje, waarschijnlijk van iemand die daar woont, want de motor stond er nog in. Er stonden allemaal houten bankjes in waar iedereen op kon zitten en er waren 2 tv’s aangesloten, waar we op de ene Barcelona-Atletico Madrid konden kijken en op de andere Bayern München – Manchester United. Die Ghanezen, die zijn me toch fanatiek, niet normaal. Iedere kans is een ‘OEHHH’, iedere overtreding is een ‘PENALTY, PENALTY!!’ en bij ieder doelpunt gaan ze helemaal los. Er hingen posters op de muren van Chelsea, Barcelona, Manchester en Real Madrid en het was duidelijk dat Ghanezen fan van de grotere clubs zijn. Zodra de wedstrijden waren afgelopen waren alle Ghanezen ook gelijk weer verdwenen en gingen wij ook maar naar huis.

Dag 52
Slecht geslapen door mijn kloppende teen. Ik kwam er ’s morgens al snel achter dat het niet meer m’n nagel was die een trekkend gevoel gaf, m’n hele grote teen was rood/paars en dik met gele randen er omheen. Ook onder m’n nagel zag het geel. Het was dus niet ingegroeid, niet m’n nagel die er af moest, maar m’n hele teen was ontstoken. Bart had heel lief naar de huisarts thuis gebeld en zij raadden aan om veel in zout water te zitten en het te laten weken. Ook moest ik een antibiotica zalf aanschaffen, orale antibiotica zou niks helpen bij een ontstoken teen. Dat heb ik dus maar braaf gedaan en ’s middags een beetje gelezen en op bed gelegen met m’n doosje Diclofenac bij de hand. ’s Avonds de laatste aflevering van Band of Brothers gekeken en daarna op tijd naar bed.

Dag 53
Vannacht een betere nachtrust gehad dan de vorige en begonnen met m’n beddengoed wassen. Daarna weer in een badje zout gezeten, een liter pus onder m’n teennagel vandaan gehaald en vervolgens gedoucht. Sanne en Remi hadden voor mij de antibiotica zalf in Kpando gehaald en die heb ik er dus op kunnen smeren. De apotheker wilde ze ook gelijk orale antibiotica aansmeren, wat ik op zich wel begrijp, aangezien de zalf maar € 1,10 kost.
Door het uitknijpen van het pus uit m’n teen doet tie gelukkig minder zeer, omdat die dan minder gespannen is. De steken blijven helaas, dus vandaag maar weer aan de Diclofenac. ’s Middags hadden we als lunch verse pindasoep van Dirk. Op zich wel te eten, maar erg machtig. Na het eten nog even de literatuurstudie van iedereen doorgelezen en nog wat dingetjes doorgenomen. Eindelijk hadden we een paar enquêtes teruggekregen van de verpleegkundigen van Children’s ward. Deze enquêtes hebben we aan hen uitgedeeld om er achter te komen hoe de huidige situatie is en wat zij nog missen aan de afdeling neonatologie. In drie van de vijf enquêtes stond dat ze geen couveuse hadden in het ziekenhuis, haha echt ongelofelijk, aangezien we die vier weken geleden hebben geïntroduceerd op de afdeling. Verder hadden ze nog nooit informatie gehad over sondevoeding en beademing, maar ze wilden dit allemaal wel graag hebben. Iets wat je je af moet vragen of dit gaat werken als ze er niets van weten. We hebben met z’n allen besloten dat we van het geld van stichting Helphelpen en het sponsorgeld dat ik heb ingezameld van de kerk een bililight willen aanschaffen. Dit kost zo’n € 700,- en kan premature baby’s met geelzucht genezen, zodat zij niet hoeven te worden overgeplaatst. De administrator van het ziekenhuis wist waar we deze aan konden schaffen en gaf ons zodoende ook de prijs. Aan ons dus de taak om deze aan te schaffen, in elkaar te zetten en de verpleegkundigen voor te lichten over het gebruik. ’s Avonds kregen we als diner lekkere aardappelen en witte bonen in tomatensaus met vlees van Luuk en Sanne. Morgen vertrekken we weer naar het eiland Maranatha, waar we zo’n 5 weken geleden ook een weekend zijn geweest.

Dag 54
Na een voetenbadje en een teen die al weer iets minder zeer doet, rond 09.00 uur vertrokken richting Maranatha waar we om 12.30 uur al aankwamen, de reis was ineens drie uur rijden i.p.v. vier/vijf uur rijden. Op het eiland gelijk ons avondeten besteld en lekker op het strand bij de zee gelegen. Ik ben maar braaf op het strand blijven liggen, aangezien ik mijn ontstoken teen niet wilde nat maken. Ik wist niet goed hoe ik hem een beetje zandvrij kon houden, maar met een gaasje, een verbandje en een sok lukte het aardig. En achteraf was het niet zo’n teleurstelling dat ik niet in de zee kon zwemmen, want de stroming was zo sterk dat je er tot aan je knieën niet eens fatsoenlijk in kon blijven staan. Na het bijkleuren gingen we lekker eten (ik had rijst met een heerlijke salade) en daarna was het uiteraard weer spelletjes tijd. Op Maranatha is er ’s avonds altijd een kampvuur en muziek, precies onze eerste avond was er niks te doen. Daarom werd er door anderen geadviseerd om mee te gaan naar een discotheek in de buurt. Daar hadden er wel een paar zin in. Wij met z’n 5en op de achterbank van een pick-up. Daarna kwamen we vol verwachting over de drempel van de discotheek, waar echt geen kip binnen was. Ik denk dat we 30 minuten binnen zijn geweest en daarna zijn we hem weer gevlogen, dit was nog saaier dan Maranatha. Op Maranatha nog even wat gekletst en daarna lekker in ons zandbedje gaan liggen.

Dag 55
Om 6.15 uur wakker geworden, omdat mijn blaas heel snel geleegd wilde worden. Mijn ogen probeerde ik te openen, maar ze wilden echt maar een klein stukje open. Ik voelde aan mijn oogleden en dacht: die verdomde muggen, ze kunnen zelfs op m’n ooglid steken. Wij door de zandhoop snel naar buiten, richting de wc’s. Onderweg kon ik nog steeds niet veel zien. Ik tegen Remi: ‘Remi, heb ik een muggenbult op m’n ooglid?’ Remi kijkt me aan en zegt verschrikt: ‘Oh mijn god Marjon, heel je ogen zijn dik!’. Toen ik naar de rest van m’n lichaam keek, begreep ik wel wat er aan de hand was. Ik zat van top tot teen onder de rode bulten en plakkaten. Een heftige allergische reactie dus op iets. Maar op wat…. Na het plassen nog 1,5 uur geslapen en daarna wilde ik snel uit bed door alle jeuk die ik had op mijn lichaam. De uitslag en mijn dikke ogen waren er niet minder op geworden. Toen ik een foto van mezelf maakte schrok ik me echt kapot hoe ik er uit zag. Ik herkende mezelf bijna niet meer. Ik kon dus niet zonder zonnebril naar buiten, dat begrijp je. Nadat iedereen zich had verwonderd over mijn ogen en de uitslag over m’n gehele lichaam was het tijd voor ontbijt. Een lekker eitje met brood. Dit keer hadden we het eten ruim op tijd besteld en werd het ook precies op tijd of zelfs eerder gebracht. Het was dus een hele verbetering met de vorige keer dat we hier waren toen we 5 uur op ons eten moesten wachten.
Na het ontbijt ging de rest zonnen en zwemmen, ik bleef maar in de schaduw zitten, omdat zonnen met die uitslag me niet echt verstandig leek. M’n teen deed inmiddels veel minder pijn. Er kwam nog steeds pus uit, maar dit kon ik er zonder veel pijn gewoon uitknijpen. Na een tijdje had ik het zo heet dat ik gewoon maar lekker ben gaan zwemmen, en dat was echt heerlijk. Daarna kwamen de meiden uit Ada Foah met het idee dat je hier ook kan waterscooteren. Deze werd dus gebeld en binnen een uur zaten de eerste twee al op de waterscooter. Al snel was het de beurt aan Evelien en mij en ondanks dat ik meerdere malen op een waterscooter heb gezeten was het toch weer even wennen. Maar.. Al snel vol gas over het meer natuurlijk ;). Na het waterscooteren hebben we een boottocht gedaan waar we wat privé eilanden hebben gezien. Na de boottocht lekker ons haar in het meer gewassen, aangezien er geen douches op het eiland aanwezig zijn. Daarna nog een paar liter pus uitgeknepen en vervolgens betadine er op. Het enige wat we kunnen bedenken waar de uitslag van is is de antibiotica zalf die ik hier in Ghana heb gekocht heb. Daarom de zalf dus maar even achterwege gelaten. ’s Avonds samen met Mieke naar het huis van de meiden in Ada Foah wezen kijken. Aangezien zij zeiden dat hun huis veel groter was dan de onze, wilden wij dat natuurlijk wel eens even zien. Nou en dat was het zeker. Om te beginnen hadden ze een hele muur om hun huis met een heel groot hek. Hun huis was heel groot met een woonkamer die ongeveer 3x de onze was. Ook de slaapkamers waren enorm. Wel viel hier vaker de stroom uit en is het daar onveiliger gezien het een grotere stad is, dus wij zijn blij met ons huisje in Golokuati. We kregen van de meiden echt een heerlijke tosti kaas met salami. Jawel, heel jaloersmakend dat zij kaas en salami hebben, wij genoten dus enorm van onze tosti. Eenmaal terug op Maranatha stond ons diner al klaar en daarna was het tijd voor de drankjes en de dansjes. Erg leuk gehad met z’n allen en er kwam zelfs bekende Europese muziek voorbij!

Dag 56
Erg bang dat ik deze dag weer wakker zou worden met dikke ogen en complete uitslag over mijn lichaam die net een beetje was weggetrokken de avond er voor. Gelukkig was dit niet het geval, het waren deze keer mijn lippen. Ook de uitslag leek mee te vallen, maar deze kwam in de loop van de ochtend weer terug, zelfs nog een tikkie erger. Het lag dus niet aan de antibioticazalf. Ook voelde ik me niet helemaal topfit, dus ik was blij dat we om 10.30 uur met de boot vertrokken van het eiland af. Nog steeds geen idee waar ik die uitslag van kreeg, misschien lag het wel aan het eiland ;)
Onderweg nog even bij een luxe restaurant een lekkere cheeseburger gegeten en daarna allemaal super moe thuisgekomen. Eenmaal thuis kwam Dirk naar me toe dat hij onze begeleider had gesproken en die zei dat hij 100% zeker wist dat mijn uitslag en dikke ogen van de malaria pillen kwamen. Hij had dit namelijk ook eerder gehad. Ik vond het erg gek dat ik daar pas na acht weken last van kreeg dan, maar in de bijsluiter stonden inderdaad de precieze symptomen die ik ook had. Morgen dus maar even de huisarts bellen. Omdat we allemaal weinig nachtrust hadden gehad gingen we allemaal al vroeg naar bed. Morgen lekker een dagje uitslapen, aangezien de stage zo goed als afgelopen is.