Haii everyone!

Daar is die dan, mijn eerste berichtje vanuit Ghana!

Zondag om 12.45 uur vertrokken vanaf huis, na afscheid te hebben genomen van een heel afscheidcomité.
14.00 uur op Schiphol afgesproken met heel de groep van de Ghanagangers. Wat duurde die weg daar naartoe lang, maar eigenlijk kon die ook niet lang genoeg duren, want dan was ik nog lekker bij m’n lieve vriendje. Veel hadden we niet echt meer tegen elkaar te zeggen, behalve dan dat we elkaar super erg gingen missen. We voelden ons allebei een beetje leeg, helemaal toen het echte afscheid bij incheckbalie 30 van vertrekhal 3 moest gebeuren. Als verrassing kwam ome Nico met vriendin nog langs en toen was de tijd aangebroken, afscheid nemen van oma, Nico, Arjan, Mirjam, Sifrah, Ruben, Sander, mams en als laatste van Bart. Wat was dat moeilijk zeg! Er werden uiteraard wat traantjes gelaten.
Toen iedereen zo ver was gingen we door de douane en moesten we nog zo’n 2 uur wachten. Ik wist niet wat ik moest voelen. Aan de ene kant ben je benieuwd wat je allemaal gaat meemaken en hoe het er uit zal zien in Afrika, maar aan de andere kant wil je helemaal niet weg van je vertrouwde huisje, familie, vrienden en vooral vriendje!

Toch zijn we alle 10 ingestapt en vlogen we naar onze tussenstop: Casablanca. Hier was het een uur vroeger en dus 19.30 uur en daar moesten we vervolgens zo’n 4 uur wachten. Na eindelijk de fastfood restaurant te hebben gevonden om nog het laatste vette eten binnen te krijgen bleek dat de patatkraam dicht was en dat de pizza’s waren uitverkocht. Het enige wat er nog was, was alleen nog een droog broodje kaas, maar daar bedankte ik toch voor, ik ben maar aan m’n eierkoek begonnen.
Om 23.20 uur konden we weer de lucht, maar eigenlijk waren we het vliegen na de eerste vlucht al zat. Helaas volgden er nog 5 uur, met een tussenlanding op Lime (Togo) om mensen uit te laten stappen en weer nieuwe mensen in te laten stappen. Mijn oren waren erg blij dat we om 05.00 uur eindelijk op Accra landden.

Toen we het vliegtuig uitliepen, kwam ons al een heerlijke warmte tegemoet. Daarna nog een papiertje invullen met onze naam, wat we in Ghana kwamen doen, paspoort nummer enz. Vervolgens uiteraard nog 3 keer je paspoort laten zien waar ze niet echt je paspoort controleerden, maar alleen maar vroegen hoe het met me ging en wat die lolly in m’n mond deed. Maargoed, daarna konden we eindelijk onze koffers pakken.
Nouja, pakken, de koffers lagen al op de band, maar je moest er snel bij zijn, want anders had een Ghanees hem al te pakken en voor je het weet sleepte hij alles op je wagentje om vervolgens je wagentje heel het vliegveld door te duwen en je uiteindelijk 20 euro hiervoor te vragen. Nou dank je de koekkoek, ik duw mn wagentje met koffers zelf wel. Echter bleek dat ze toch erg graag je koffers vast wilden houden en zelfs een No/I have no money/I can do it myself was allemaal niet genoeg.
In de aankomsthal ontmoetten we Mawutor, onze Ghanese coach. Zij had alle regeldingetjes voor die dag geregeld en zorgde dat wij aankwamen bij ons huis in Golokuati.
Om 07.00 uur werden we opgehaald door een busje dat ons naar haar tante in Accra bracht. Hier hebben we met z’n allen ontbeten en een rondje gelopen. Daarna moesten we tot 10.15 uur wachten totdat de taxi ons naar het winkelcentrum van Accra bracht om daar geld om te wisselen en boodschappen te doen. Er werd ons al snel uitgelegd dat een paar uur wachten in Ghana doodnormaal is.

Bij het wisselkantoor kregen we voor €300 een ontiegelijk pak geld wat allemaal nooit in onze portemonnee ging passen, maargoed, we hadden eindelijk onze cedi’s!
In het winkelcentrum aten we alsnog ons fastfood en daarna vertrokken we richting Golokuati, de reis van 4,5 uur in een busje waar we net met z’n 10e in konden, zonder airco, met de gaten in de vloer en met een brullende motor. Maar met veel water, een waaier en een tussenstopje omdat de motor het begaf was het wel te doen.

Om 17.00 uur waren we dan eindelijk daar: Golokuati. We werden hartelijk ontvangen door Peter, onze coach vanuit Nederland en door Stella, de baas van het huis waar we verblijven. Zij woont zelf ook naast ons.
Als eerste werd ons uitleg gegeven over het water. Er zijn twee badkamers met douche en wc, maar er zijn echter wat beperkingen. Het water is altijd koud en daarnaast is het een straal waar je je haar eigenlijk niet onder kunt wassen en als ergste kan het water ook soms een week uitvallen. Maar…. We zitten in Ghana, dus dat hoort er bij! Als reserve hebben we een grote ton met water in de keuken staan waar we noodwater uit kunnen halen om het laatste zeep van je lichaam af te spoelen mocht de douche uitvallen of om de wc door te spoelen.
Verder werden de kamers geshowt en mochten we zelf de verdeling maken. Ik zocht met nog 2 andere Ghana-gangers de grootste kamer uit, omdat wij met z’n 3e op een kamer zouden slapen. Godzijdank hadden we 1 hele kledingkast en een ventilator die het deed! Ook hadden we die dag gewoon stroom, wat erg handig was met het uitpakken van alle spullen…
Kleding, schoenen, verzorgingsspullen, eten, ondergoed, leesvoer, opladers, enz. Je weet gewoon niet waar je moet beginnen joh! Gelukkig is het allemaal gelukt en hebben we er best een gezellig kamertje van gemaakt. Na het uitpakken van alle zooi hebben we lekker zelfgemaakte spaghetti met elkaar gegeten en daarna ben ik maar onder de douche gesprongen. Al vrij snel ging bij iedereen het licht uit.
Eerste beeld van Ghana na 1 dag: ontzettend warm, je moet ongelofelijk veel geduld hebben en Ghanezen zetten je qua geld nogal af. Daarnaast super moe! 38 uur op met 3 uur slaap.
Verder waren er ook positief indrukken hoor. Je wordt super hartelijk ontvangen en iedereen vind je aardig. Ook de omgeving is zo indrukwekkend. Wegen met alleen maar kuilen erin, er lopen super veel mensen langs de weg met producten op hun hoofd om ze te vervoeren of om te verkopen en de natuur is schitterend.

Dag 2.
De dag van de telefonie. ’s Morgens een lekker potje Rummicub en rond 12 uur werden we opgehaald door Mawutor. We gingen naar Hohoe, een dorpje verderop, waar we bij een verlaten kraampje onze SIM kaart konden kopen. Dit ging uiteraard ook allemaal op Ghanees niveau, om 17.00 uur vertrokken we bij het kraampje met alleen een geïnstalleerde SIM-kaart en een dongel, maar bij iedereen zonder tegoed. Dit zouden we dan in ons eigen dorpje Golokuati kunnen regelen, want al het credit was bij dit kraampje al op.
De pech die ik echter weer had was dat hij mijn Ghanese SIM-kaart niet zo klein kon knippen zoals nodig is voor de Iphone 5, dus heb ik hem thuis zelf maar verknipt en thank god hij deed het!
De beste man van de telefonie vond het trouwens toch wel zielig voor ons dat we nu allemaal zonder credit zaten en daarom belde hij einde van de middag iemand van ons op om mede te delen dat hij diezelfde avond nog alles voor ons zou regelen en naar ons huisje zou komen.


Het was de beurt van Remi en mij om te koken die avond. En ik moet zeggen dat dat aardig is gelukt. In de winkel kochten we noodles die we in kippenbouillon hebben gekookt. Er waren groenten gekocht op de markt die we door de noodles hebben gegooid. Uien en tomaat was voor ons bekend, de rest hebben we maar op hoop van zegen er doorheen gedaan, omdat we geen idee hadden hoe het moest worden klaargemaakt. Daarnaast een beetje uitgeschoten met de kruiden en het was best te eten moet ik zeggen!

Die avond kwam de telefoonman inderdaad met credit, maar met als afloop dat hij na 2 uur maar 4 mensen internet op hun laptop en 2 mensen internet op hun mobiel had bezorgd. Hij zou de volgende dag weer terug komen…
Om de teleurstelling een beetje te onderdrukken dat het nog niet was geregeld, hebben we maar een paar luidruchtige potjes 30 seconds gespeeld tot 02.00 uur..

Dag 3.
07.00 uur de wekker, want we gaan hardlopen! Jaaa, dames van vv Altena, ik heb hard gelopen. Vol goede moed begonnen we aan de 10 minuten heen, 10 minuten terug. 7 minuten heb ik het vol gehouden, want toen kreeg ik al geen lucht meer, haha. Ach, we hebben weer een half uurtje beweging gehad. En het had vast effect, want het zweet droop overal vanaf. Voor 09.00 uur had ik al 2 liter water op.

De afspraak met de telefoonman moest worden afgezegd, want er was een bezoekje aan het ziekenhuis gepland waar we gaan stage lopen. Om 09.30 uur zouden we vertrekken (wat natuurlijk 10.30 uur werd) richting Kpando. Eenmaal bij het Margaret Marquart ziekenhuis aangekomen werden we hartelijk ontvangen en wilden ze graag weten wat onze wensen waren betreft afdelingen en aantal dagen dat we stage wilden lopen in de week.
Toen alles duidelijk was kregen we een snelle rondleiding door het ziekenhuis over de verschillende afdelingen en viel het me best mee hoe het er uit zag. Bij de oogheelkunde en gynaecologie waren er zelfs luxe apparaten aanwezig. Alle afdelingen zaten in een apart gebouw waar je alleen via buiten kon komen. Uiteraard kon ook het mortuarium niet ontbreken. En daar gingen we dan, de koelcel in. Waar zo’n 70 lijken lagen met alleen een onderbroekje aan. Het is in Ghana heel gebruikelijk dat het mortuarium zo vol ligt, omdat de familie zo kan sparen voor de begrafenis. Sommige lijken liggen er daardoor wel een jaar of langer. Na 5 seconden in de koelcel moest ik rennen naar buiten aangezien ik niks meer kon zien doordat er iets op mijn ogen sloeg waardoor ik ze niet meer open kon houden. Dit middel schijnt de lijken ‘goed’ te houden.

Na het Marqaret hospital gingen we naar een ander ziekenhuis, een privé kliniek waar 2 andere Ghana gangers stage gaan lopen. We werden ook weer hartelijk ontvangen door de directeur en hij vroeg of we niet allemaal stage konden komen lopen.
Na de bezoekjes aan de ziekenhuizen was het tijd voor het uniform. Op de markt hebben we paarse stof gekocht voor ons jurkje en verderop konden we het laten aanmeten. Dit alles bij elkaar voor 35 cedi (ongeveer 11 euro)

Na heel deze middag met veel bekijken en lopen waren we er allemaal eigenlijk wel klaar mee, maar helaas moesten er nog boodschappen gedaan worden op de markt..
Gelukkig ging Mawutor voor ons koken en hadden we een heerlijke Afrikaanse maaltijd, namelijk: Jam! Dit lijkt op een grote suikerbiet en het smaakt een beetje naar aardappel. Ze had er een tomatensausje met groenten erin bij gemaakt en het smaakte heerlijk.
Na de maaltijd even met m’n lieffie gebeld, want die mis ik al verschrikkelijk! Daarna was het tijd voor een nieuw spel: Weerwolven!

Dag 4
Vandaag was het eindelijk de dag van de verkoeling. Om 9.30 uur vertrokken we richting de watervallen van Hohoe, een rit van ongeveer 1 uur. We hadden weer onze vaste taxichauffeur Michael, hij brengt en wacht en gooit ons vervolgens weer thuis af. Dit alles voor € 3 p.p.
Eerst was de weg nog asfalt met kuilen, later werd het een zandweg met kuilen. Eenmaal aangekomen moesten we eerst betalen en vervolgens nog 3 kwartier met een gids lopen totdat we bij de waterval waren. Super mooie natuur met onderweg 9 riviertjes die we over moesten om de uiteindelijke grote waterval te bereiken.
Eenmaal bij de waterval wisten we niet hoe snel we het water in moesten rennen, aangezien we al 3 dagen geen verkoeling hadden gehad. Daarna allemaal een bankje/boomstronk opgezocht en een lekker dutje gedaan. We maakten ons allemaal zorgen of we al wel een beetje bruin werden, maar eenmaal thuis bleek dat we allemaal toch best wel verbrand waren.
Onderweg van Hohoe naar ons huisje in Golokuati zijn er nog een paar op de markt uitgestapt om groenten, fruit en eieren te kopen. De rest ging bij het ‘vaste’ waterkraampje zakjes water halen. Ja, je drinkt hier water uit zakjes. Ideaal, want je maakt een gat in het puntje en bent vervolgens verplicht om de halve liter die er in zit op te drinken.
En dat merk je wel als je met z’n 10en bent. Gemiddeld gaat er bij ons zo’n 50 liter water per dag doorheen.

Toen we nog maar net thuis waren stonden er alweer een stuk of 5 kinderen aan de deur en daar heb ik een heerlijk potje mee gevoetbald. Helaas speelden ze er mij qua techniek en uithoudingsvermogen vrij snel uit, maar ik heb weer wat namen geleerd!

Deze avond was het de beurt aan anderen om te koken en zij hadden een heerlijke kippensoep gemaakt.
Na het eten kwam onze telefoonman weer die een poging heeft gedaan om credits te zetten op de mobiele telefoons, iets wat natuurlijk ook weer niet helemaal goed ging, want na 5 telefoons waren de credits weer op. Wij snappen nog steeds niet waarom iemand niet gewoon 1 keer genoeg credits meeneemt in plaats van 4 keer een beetje.

En dat is dus mijn blog tot nu toe. Ik heb deze blog even snel via iemand anders laptop geplaatst, omdat ik zelf helaas nog geen internet op mijn laptop heb vanwege te weinig credits ;)
Ik ga dadelijk nog even mijn tas inpakken omdat we morgenvroeg vertrekken naar het eiland ‘Maranatha’ en daar 2 nachten zullen slapen op het strand. Ben heel benieuwd hoe we dat gaan overleven met alleen een matras, deken, kussen en klamboe. Helaas moet er ook loperamide mee, want ja, ik ben de eerste van het huis met: diarree! ;)



Tot snel!

xxxx